10 Years South Park

Δεν είμαι ειδικός κι ούτε έχω δει όλα τα επεισόδια του South Park για να έχω τεκμηριωμένη άποψη˙ έχω όμως τη βεβαιότητα πως πρόκειται για ένα πολύ σπουδαίο έργο.

Τι είναι όμως αυτό που το κάνει τόσο επιτυχημένο;

Προφανώς η λιτότητά η απλοϊκότητα και η προχειρότητά του σε συνδυασμό με το εκκεντρικά ηλίθιους χαρακτήρες και το χοντροκομμένο εφηβικό, δίχως ιερό και όσιο, βλακωδώς πανέξυπνο χιούμορ του.

Σ’ όλη τη διάρκεια του έχει σατιρίσει τα πάντα. Από τα πιο μεγάλα και σοβαρά ζητήματα που απασχόλησαν όλη την Αμερική μέχρι τα πιο ανούσια και επουσιώδη που δεν απασχόλησαν παρά μόνο «αρρωστημένα» μυαλά σαν αυτά των δημιουργών της σειράς, Matt Stone και Trey Parker. Από Από τα πιο δυνατά και σημαντικά πρόσωπα μέχρι τον πιο ταπεινό ανώνυμο Αμερικανό πολίτη. Α ναι, και τους κλανιάρηδες τους Καναδούς!

Είναι επίκαιρο αλλά και ταυτόχρονα διαχρονικό και οικουμενικό. Σ’ όπιο μέρος του κόσμου και να βρίσκεσαι μπορείς να γελάσεις με την ίδια ευκολία είτε βλέπεις τον πρώτο είτε το δέκατο κύκλο της σειράς.

Είναι φρέσκο, νεανικό και πρωτότυπο, πατάει όμως και πολύ γερά στη μεγάλη κωμική παράδοση που πρώτοι δημιούργησαν οι Monty Python και με επιτυχία συνέχισαν οι Simpsons, o Sacha Baron Cohen και πολλοί άλλοι σπουδαίοι κωμικοί.

Είναι θαρραλέο, έξυπνο, επώδυνο, ανατρεπτικό…

Είναι σοκαριστικό, ξεδιάντροπο, εξωφρενικό, εξωπραγματικό (ενίοτε ή μήπως όχι;), χυδαίο, γκροτέσκο, διαστροφικό, μεταλλάγμένο, σεξιστικό, βλάσφημο, βέβηλο, μισαλλόδοξο και ό, τι άλλο μπορείς ή δε μπορείς να φανταστείς. Και όλα αυτά τα ωραία πασπαλισμένα με γερές δόσεις από αίμα, δάκρυα, σπέρμα, κλανιές, πορδές, εμετούς, ευκοίλιες, δυσκοίλιες, ομιλούντα σκατά και παραμορφωμένα σιχαμερά και διεστραμμένα όντα. Τι άλλο χρειάζεται για να γελάσει κανείς;

Αναφέρεται με άνεση στις πιο μύχιες σκέψεις του ανθρώπου, σε αυτές για τις οποίες ο καθένας θα ήθελε να μιλάει ανοιχτά, αλλά οι ηθικές του αναστολές και ο κοινωνικός του ρόλος δεν του το επιτρέπουν.

Είναι αμφιλεγόμενο. Έχει πολλούς θαυμαστές αλλά και πάρα πολλούς σφοδρούς πολέμιους. Ανθρώπους που παίρνουν τον εαυτό τους ή τις ιδέες που πρεσβεύουν πάρα πολύ στα σοβαρά, είτε προέρχονται από τις τάξεις της συντηρητικής δεξίας είτε της «προοδευτικής» αριστεράς. Μόνιμη τους καταγγελία: ότι προβάλει αρνητικά πρότυπα και διαφθείρει τη νεολαία.

Παίζει με τα στερεότυπα˙ τα κόβει τα ράβει, τα μαζεύει, τα τεντώνει, τα εξευτελίζει, τα διακωμωδεί και τα αποδομεί, αλλά στο τέλος πάλι τα αποκαθιστά, διότι, κακά τα ψέματα, αν δε μπορείς να γελάσεις με τα στερεότυπα, τότε μάλλον τα αποδέχεσαι και τα διαιωνίζεις σιωπηρά.

Κάθε φορά που νομίζεις ότι, με το να σατιρίζει τον ιδεολογικό σου αντίπαλο, συστρατεύεται μαζί σου, στρέφεται εναντίον σου και σε γελοιοποιεί με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο. Διότι για κάθε Μπους της πατρηδοκαπηλικής δεξιάς υπάρχει και ένας Μπιν Λάντεν ή αντι-Μπους της φονταμενταλιστικής αριστερά των δήθεν φιλειρηνικών, οικολογικών, φεμινιστικών και anti-globalism κινημάτων. “ There's a difference between dicks and assholes. Because there are terrorists -- assholes -- you've got to have dicks, people who hunt down terrorists. Dicks are bad, and it sucks to be a dick, but it's way worse to be an asshole, and because there are assholes, we need dicks. So shut the fuck up, all you pussies!” (Trey Parker)

To South Park σατιρίζει˙ δε λαϊκίζει, δεν ηθικολογεί, δεν κολακευει το κοινό αίσθημα και προπαντώς δεν παίρνει θέση. Ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως χωρίς να σε υποβάλει στη βάσανο της προσπάθειας να διαγνώσεις τι θέλει να πει… ο ποιητής. Απελευθερώνεσαι και το βλέπεις όπως γουστάρεις.

Η φίλη των δημιουργών του South Park, η Penn Jillette λέει: “If Matt and Trey came out and said what they were about, all of a sudden people would watch the show with a map," says Penn Jillette, a close friend. "But you shouldn't have a map to look at during the ride. You must trust the art and not the artist. They'll never say what they're about.”

Αφορμή του ποστ είναι το άρθρο το Rolling Stone για τη συμπλήρωση των δέκα χρόνων της σειράς.