A Liar Will Never Disappoint You

Δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος που γράφω αυτό το ποστ. Στην πραγματικότητα αυτή τη στιγμή δεν έχω ιδέα τι θα γράψω μια παράγραφο παρακάτω. Ήθελα απλώς, σε ένδειξη σεβασμού προς τους πελάτες μου, να κλείσω το ανεπίκαιρο λαζαριάτικο ποστ και να βάλλω κάτι άλλο στη θέση του, έτσι για να μη νοιώθουν εκτός κλίματος. Το να ακούς σήμερα το "σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι" είναι τόσο ξενερωτικό όσο το να έρχονται παιδάκια στο κατώφλι σου το Μ. Σάββατο και να σου τραγουδούν τα κάλαντα. Τα χριστουγεννιάτικα εννοώ.


Τελικά θα γίνει λίγο ενδοσκοπικός σήμερα. Έχω ένα παράπονο από το θεό. Μου 'δωσε μια ιδιότητα, που για τον πολύ κόσμο μόνο ως χάρισμα θα μπορούσε να θεωρηθεί, στην περίπτωση μου όμως έχει μετατραπεί σε μπούμερανγκ με ανιχνευτή θερμότητας, το οποίο με έχει πάρει στο κυνήγι και δε λέει να μα αφήσει να ησυχάσω με τίποτα. Ναι όπως πολύ σωστά καταλάβατε η ευχή και η κατάρα που μου δωσε ο θεός είναι ότι με έκανα υπέρμετρα ειλικρινή. Βαρέθηκα, κουράστηκα να λέω αλήθειες και σωτηρία δε βρίσκω. Κατάντησα σαν το τζιμ Κάρευ σε εκείνη την ταινία που μια ηλίθια ευχή του γιου του τον κατέστησε ανίκανο να λέει ακόμα και το πιο αθώο ψέμα. Ναι αν έχεις τεράστια βυζιά καλύτερα μη με πλησιάζεις γιατί θα στο πω στα ίσια και θα σε κάνω ρεζίλι ακόμα κι αν βρισκόμαστε στο κατάμεστο Καυτατζόγρειο! Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι με την ειλικρίνεια μου κάνω τους άλλους να νοιώθουν άσχημα αλλά το ότι νοιώθω άσχημα ο ίδιος εγώ.



Αχ θεέ μου, γιατί με έκανες τόσο ειλικρινή;