In Cod We Trust

Δεν ξέρω τι ακριβώς γιορτάζουμε την 25^η Μαρτίου, αλλά ελάχιστη σημασία έχει: αργία να ‘ναι κι ό,τι να ΄ναι! Από ό,τι έχω καταλάβει μάλλον γιορτάζουμε την ημερολογιακή σύμπτωση δύο φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους γεγονότων, ενός θρησκευτικού και ενός εθνικού , τα οποία όμως στην πραγματικότητα συνδέονται απόλυτα μεταξύ τους, και αν τα δει κανείς με μια πιο διεισδυτική ματιά θα παρατηρήσει ότι η παρουσία του πρώτου, η γέννηση της Παναγίας δηλαδή, προοικονομεί την έλευση του δευτέρου, που πάει να πει την έναρξη της επανάστασης έναντι των «προαιώνιων» εχθρών, Τούρκων, ή την αναγέννηση του έθνους. Όπως κέρδιζε ο Κεντέρης τους μαύρους στα ταρτάν με τη συνδρομή του Τσέκου έτσι και οι πατέρες του έθνους αποφάσισαν να ξεκινήσουν τα γιουρούσια κατά των Τούρκων αυτή την Άγια μέρα ώστε να εξασφαλίσουν την άνωθεν υποστήριξη και να βγουν νικητές στο τεραίν των μαχών. Η διαφορά είναι ότι στον πόλεμο όλα επιτρέπονται ενώ στο στίβο όχι.

Κανείς θα περίμενε ότι μια εθνική γιορτή θα συμβόλιζε κάποιο χαρούμενο γεγονός, όπως για παράδειγμα την επίτευξη κάποιου υψηλού εθνικού στόχου, στην οποία θα ήταν ευπρόσδεκτοι να συμμετάσχουν όλοι ανεξαιρέτως χρώματος, φύλλου θρησκείας κτλ. Εμείς αντιθέτως αντί να γιορτάζουμε την αίσια έκβαση του πολέμου που οδήγησε στην προσδοκώμενη ανεξαρτησία και εγκαθίδρυση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, στην ουσία γιορτάζουμε το πολεμικό σκέλος της έναρξης της εξέγερσης έναντι της οθωμανικής αυτοκρατορίας, σα να λέμε δηλαδή ότι ακόμα έχουμε unfinished business με αυτούς ή ότι ο στόχος της 25^η Μαρτίου του 1821 δεν ήταν η απελευθέρωση αλλά η «διαρκής επανάσταση». Για αυτούς τους λόγους τις εθνικές μας επετείους, συμπεριλαμβανομένης και τις 17 Νοεμβρίου, τις βρίσκω αρκετά πολεμοχαρείς, ανούσιες, ρηχές, βαρετές και πεσιμιστικές και φυσικά η αναμονή τους δε μου δημιουργεί καμιά προσδοκία κάποιας ιδιαίτερης καλοπέρασης. Μέρες σαν όλες τις άλλες και αυτές… Να πεις ότι θα ήταν μέρες χαράς οπου θα βγαίναμε όλοι να πανηγυρίσουμε την αυθυπαρξία και την ελευθερία μας να διαθέτουμε τους εαυτούς μας όπως γουστάρει ο καθένας από μας ξεχωριστά, ενδεδυμένοι στα χρώματα της σημαίας και κουρουμπελιάζοντας μέχρι πρωίας στους δρόμους και στα μπαράκια, όπως τότε με το Euro ή στο καρναβάλι, συμπεριλαμβάνοντας στο γλέντι μας και τους άφθονους μετανάστες και τουρίστες που επιθυμούν να μοιραστούν τη χαρά μαζί μας, τότε να πεις εντάξει. Αλλά τώρα τι να περιμένεις; Την Παρέλαση; Τους ανούσιους δεκάρικους στις πλατείες και τις εκκλησίες με τα επαναλαμβανόμενα κλισέ και τις διαρκείς ανορθολογικές και αβάσιμες παρελθοντολαγνικές αναφορές στους «υπερήρωες» προγόνους μας; Ή μήπως το συνωστισμό στις καφετέριες για έναν γνήσιο τούρκικο καφέ για τους παλιότερους ή ελληνικό για τη νεολαία, aka Φραπές (sic); Χάθηκε αντι για καφέ να πίναμε μπύρες ρε παιδί μου; Τελικά με φαίνεται ότι αυτές οι γιορτές είναι μόνο για τα για να χάνουν μάθημα από το σχολείο και τα τιμημένα γηρατειά που διατηρούν ακόμα μέσα τους άσβεστο το εθνικό φρόνημα.

Τέλος πάντων, αρκετά πολυλόγησα και ακόμα δεν έφτασα στο δια ταύτα, το οποίο είναι ότι αν αξίζει κάτι από την 25^η Μαρτίου αυτό δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την προπαρασκευή και κατανάλωση του τιμημένου μπακαλιάρου (ή βακαλάου για τους κουλτουριαραίους) και της θείας σκορδαλιάς. Όχι ότι το παραπάνω έδεσμα είναι τίποτα το σπουδαία, αλλά μιας και πρόκειται για μια ανώδυνη παράδοση που δύσκολα μπορείς να την αποφύγεις -και γιατί να το κάνεις άλλωστε;- τότε καλά είναι να αρχίσουμε προετοιμαζόμαστε από νωρίς ώστε να το απολαύσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι πολλοί και διάφοροι τρόποι παρασκευής και η αγωνία των νοικοκυρών για το αν ξαλμύρισε καλά το συμπαθές ψάρι ή έδεσε καλά η σκορδαλιά αλλά και ενδόμυχος ανταγωνισμός μεταξύ για το ποια πέτυχε την καλύτερη συνταγή, όταν πρόκειται για ένα διευρυμένο οικογενειακό τραπέζι, δίνουν έναν ξεχωριστό τόνο στο τραπέζι αυτής της επετείου. Εγώ βέβαια ως λιγότερο παραδοσιακός τα τελευταία χρόνια έχω καθιερώσει και επιβάλει τη συνοδεία του μπακαλιάρου με τηγανιτές πατάτες. Αναμφισβήτητα είναι πολύ πιο cool να λες ότι έφαγες fish n’ chips από ότι «μπακαλιάρο με σκορδαλιά». Και φυσικά αυτό θεωρείται μεγάλη καινοτομία στο χωριό μου και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν ακολουθήσει το παράδειγμα μου. Φέτος μάλιστα που θα εισάγω και το salt n’ vinegar αναμένεται στην κυριολεξία να γίνει πάταγος. Δόξα τω θεώ, την κετσάπ (sic) την ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια, το ξύδι όμως στην πατάτα θα είναι μια νε γαστριμαργική επανάσταση, εφάμιλλη με αυτή που λανσάρισε πριν εκατό και κάμποσα χρόνια εκείνος ο παπάς από την Πάτρα. Όσο για τη σκορδαλιά, αν και την τρώω, δε μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι. Δεν είμαι και ειδικός βέβαια διότι έχω δοκιμάσει μόνο δύο είδη σκορδαλιάς, με ψωμί και πατάτα. Έχω ακούσει βέβαια ότι σε άλλα μέρη φτιάχνουν σκορδαλιά και με άλλα υλικά όπως καρύδια, φάβα, ταραμά, σκατά, γιαούρτι με αγγουράκια ή ενδεχομένως και με άλλα. Αν γνωρίζει κάποιος καμιά συνταγή που πιστεύει ότι θα μου αρέσει πιο πολύ από αυτές με το ψωμί και την πατάτα και έχει την καλοσύνη να μου την πει, θα το εκτιμήσω ιδιαιτέρως και υπόσχομαι ότι προσπαθήσω να τη φτιάξω μόνος μου. Αϊ καλές γιορτές!

Autamata - A Drive Through The Countryside